Różne smaki

Podejrzeń ciąg dalszy

Dzisiaj jakby mną rządziło jedzenie. Rano ciasteczka Lu kakaowe z mlekiem, potem kotlety mielone na obiad a wieczorem to w ogóle się działo. Boczek, zapiekanki. Potem wysłałam M. do sklepu po konserwę mięsno - tłuszczową b miałam na nią smaka. 3 kanapki ze smalcem i cebulą. Następnie galaretka ananasowa. Potem zupka Vifon kurczakowa na sucho.

Co się ze mną dzieje????

Jeżeli to nie pierwsze objawy to co?

Podejrzewam...

Nie wiem, czy powinnam się cieszyć czy rozpaczać. Lekarz na ostatnim USG ostrzegał mnie, żeby uważać bo mogą być trojaczki i... zaczynam podejrzewać, że mogę być w ciąży. Niby od terminu jeszcze kilka dni ale jakoś dziwnie się czuję. Boże, jeżeli okaże się to faktem oby nie zgodnym z przepowieściami lekarza. Nie wyobrażam sobie teraz ciąży a tym bardziej mnogiej. To byłby jakiś totalny zwrot w moim życiu i to mało powiedziane. Nie tylko w moim ale w M. i Michaśki - choć ona jeszcze mało rozumie.

NA SZCZĘŚCIE TO NA RAZIE TYLKO WYMYSŁY I PODEJRZENIA.

Jak @ nie przyjdzie za 5-7 dni będę testować.

We wtorej idę do gina na wizytę kontrolną po antybiotyku więc może rozwieje moje obawy chociaż to niby ciut wcześnie.

Totalne nudy

Tak nudnego dnia już dawno nie miałam. Cały upłynął praktycznie na zabawie z Michalinką. Artystka znalazła dmuchaną piłkę i nie było możliwość aby ją schować więc cóż - mama musiała się wysilić i nadmuchać.

Ileż było zabawy, radości i krzyku.

Moja mała piłkarka.

Na szczęście po długim wieczornym spacerze szybko poszła spać a ja wzięłam się za przeglądanie i pożądkowanie zdjęć bo w końcu muszę zanieść je do wywołania aby zrobić babci prezent w postaci albumu z wnusią.

Michalinka z babcią Marysią

Jak oglądam zdjęcia kiedy miała miesiąc nie mogę uwierzyć, że była taka malutka. Dlaczego dzieci tak szybko rosną?



Michasia - miała wtedy ok. 2 tyg.

Michaśka zaczyna gugać

Chciałabym aby zawsze była taka kochana jak wtedy bo teraz zaczyna pokazywać humorki (to chyba ma po tacie)

Maturzyści i studenci - pisanie prac

Nie wspominałam o tym wcześniej ale od kilku lat pomagam maturzystom i studentom przy pisaniu prac. Mówiąc ogólnie piszę prace - a co oni już z tym robią to nie moja sprawa ;) 
Cały dzisiajszy dzień minął pod hasłem "Motywy patriotyczne w literaturze i sztuce".
Ciężko jest pisać pod czyjeś dyktando tzn. pod literaturę, którą wybrała maturzyście niedoświadczona matka, nie do końca mająca pojęcie o treści wybranych utworów, toteż swoje wypociny produkowałam przez około 10 godzin, gdzie normalnie zajmuje mi to około 3.
Ważne, że skończyłam.

Nawiązując jednak do pracy tu zacytuję Kopernika i odniosę się do tego: „… nie ma obowiązków większych nad obowiązek względem ojczyzny dla której życie należy poświęcić …”
Czy są teraz tacy patrioci? Ja się za taką nie uważam i podejrzewam, że mało bym ich znalazła. Biorąc pod uwagę naszych rządzących w ogóle już tego nie widzę. Chciało by się w tym miejscu Mikołaja Reja wspomnieć, który kiedyś krytykował szlachtę, duchownych i chłopów.
Szlachta krytykowana była przez niego za przekupstwo, życie ponad stan i wadliwą gospodarkę finansową. Czyż nie widzicie w tym porównaniu naszych parlamentarzystów,którzy tylko kasę chcą się nachapać a kraj i ludzie ... "a jakoś to będzie" - potoczy się swoim torem.
Duchowni (Ojciec Rydzyk i jego mafia) - bez komentarza.

A chłopi to ogół społeczeństwa która nic nie robi i powstaje tylko przy narodowych tragediach.


Teraz siedzę, nad praca znajomej. Wielka pani magister ma z niej być a tu i licencjata jej pisałam i magisterkę piszę. Tak to jest obecnie z naszymi magistrami, którzy uczą dzieci w szkołach lub po znajomości obejmują stołki i chodzą z głową w chmurach.
Nawet niektórzy komendanci są tak "leniwi" i "oświeceni" w kwesti tego co studiowali, że trzeba im pracę napisać. Zdarzają się też wykładowcy z aspiracjami doktoranta. Ci to już w ogóle nie mają czasu, wobec czego jak się doszkalam dzięki nim i nie narzekam na wynagrodzenie ;)
Może kiedyś wykorzystam stare znajomości.
Gdyby ktoś chciał skorzystać zapraszam.

W międzyczasie dla oderwania myśli od pracy i relaksu, odświeżyłam starą znajomość z kolegą z Turcji. Przy okazji przypomnę sobie trochę dawno nie używany angielski. Się przystojniak z niego zrobił, choć śmię twierdzić, że zawsze był niczego sobie.

Amatorka kolorowych trunków

Z utęsknieniem czekałam na sobotę. Mój kochany kolega Daruś obiecał mi przywieźć trochę dobrych trunków. Obiecywał od tygodnia. Jednak jak to zwykle po długiej trasie wykręcił gdzieś i alkohol dostanę dopiero jutro (a tak liczyłam na szklaneczkę whisky z lodem)

W sumie miałam smaka na absynta ale skąd go wziąć jak najbliżej jest w Cieszynie Czeskim. Buuuuuu

I tu wracają wspomnienia z wakacji. Się działo nad Białym



Fotki są mało udane ale ważne że moje (po kliku głęęęęęęęęęębszych)

Dla mało wtajemniczonych:

Absynt - nazywany popularnie "zieloną czarodziejką" zyskał olbrzymie powodzenie w drugiej połowie XIX stulecia, kiedy to był masowo spożywany jako ulubiony aperitif, szczególnie we Francji, Włoszech i Szwajcarii.

Czeski Absynt - 70%

Oryginalny był sposób konsumpcji apsyntu: był on podawany w kieliszkach z dodatkiem kostki cukru, szklanki wody i dziukowanej łyżeczki. Kostkę cukru umieszczano na łyżeczce i polewano wodą, które przechodząc przez cukier ściekała w postaci rzadkiego syropu do kieliszka z absyntem, tworząc opalizujący, mleczny płyn.

Wskutek stwierdzenia, że zawarty w olejku eterycznym piołun (thujon lub tanaceton) przy nadmiernym spożyciu wpływa szkodliwie na system nerwowy. Łączono go z licznymi zbrodniami, szczególnie morderstwami, popełnianymi pod wpływem trunku. Wobec tych faktów produkcja trunku na początku ubiegłego stulecia została zakazana w krajach europejskich za wyjątkiem Hiszpanii, gdzie absynt jest produkowany w Tarragonie przez firmę Pernod oraz w małych destylarniach w Czechach. 

Coś na poprawę humoru

Koty... któż nie słyszał ich na wiosnę ale z filmiku zawsze można się pośmiać

Stwierdziłam, że w końcu trzeba coś wesołego wrzucić na bloga bo do tej pory same smuty i moje żale były.

Jakoś nigdy nie widziałam mojej Dziuńki w takiej akcji. Jak była młodsza lub raczej dużo młodsza ganiała wszystkie koty z podwórka. Teraz po "wypadku okiennym" stała się spokojną kanapową kotką.

Od kilku dni kicia poczuła wiosnę ale takich odgłosów nie słychać ;)

Małe kociaki będą za ok 2 miesiące. Fotki po narodzinach

Sielanka i szalone pomysły

Cóż za spokój ogarnął nas ostatnio
Czuję się prawie jak Kochanowski pod lipą pomijając fakt nie posiadania lipy :)
Full pomysłów miota się po głowie. Jedne, niektórzy by rzekli szalone inni, że głupie. Pewnymi z nich chcę się pochwalić.
Każdy jako dziecko chciał latać - którzy nie marzy o tym często nawet jako dorosły. Ja postanowiłam wcielić to w życie.
Zaczęłam przeglądać sieć gdyż pierwsze co wpadło mi na myśl to skok na bungy (czy jak kto woli bangee). Przekierowało mnie na stronkę o skokach w Verzasca. A co tam ... jak skakac to do razu na całego. Po co bawić się w jakieś skakanie z dzwigu. Wyznaję zasadę, że najlepiej od razu "na głęboką wodę".
Tama jest imponująca. W końcu trzeba zacząć spełniać marzenia :)

Chciało by się powiedzieć cóż za widok.

Kto nie pamięta sceny z Goldeneye i Panem Bondem
http://www.youtube.com/watch?v=eBq8K-Y2B4g

Marcin stwierdził, że już całkiem mi odbija i nie wierzy w to, że chcę to zrobić a tym bardziej, że bym skoczyłą. Stwierdził, że co innego oglądać na youtube a co innego stanąć na krawędzi nad przepaścią o wysokości 220 m. Ja jestem jednak zdania, że do odważnych świat należy :) Nie twierdzę, że skoczyłabym ale o jakieś pomysły na rozrywkę trzeba mieć.
Prócz skoku głupków w Verzasca jest tyle fajnych miejsc do zwiedzania a widoki aż zapierają dech w piersiach nawet gdy się je ogląda w sieci. Co będzie w takim razie w realu?

Most w Dolinie Verzasca

A i ponurkować w rzece można. 

Drugi pomysł jest równie szalony. Ze względu na obecną sielankę jaka panuje między mną a M. stwierdziłam, że na rocznice ślubu chciałabym zafundować nam skok ze spadochronem. Tu jednak pojawia się problem. Trzeba ukończyć kurs. Ja bym się zdecydowała ale jak namówić na to mojego kanapowego lenia, którego jedyną rozrywką jest oglądanie TV.
Małymi kroczkami może jednak się uda.

Pierwszy krok już wykonałam. Udało mi się namówić M. na łyżwy. A co niech się chłopak porusza trochę, choc twierdzę, że po 10 min. zrezygnuje, tym bardziej, że sam mówi, że nie będzie robić z siebie błazna bo nie umie jeździć.
Może jakieś zdjęcia z tego wyjścia będą :)

Równowaga

Z sercem na ramieniu odebrałam wyniki. Wstępnie przejrzałam i praktycznie nic nie odbiegało od normy. Uff.......... pomyślałam. Potem zaniepokoił mnie wynik rozmaru bo stwierdziłam że limfocytów jest jakoś dużo ale cierpliwie czekałam na "orzeczenie" przez lekarza.

Pani doktor powiedziała, że wyniki sa prawie idealne więc raczej nic niepokojącego dziać się ze mną nie powinno. Tylko nadal zastanawiała się skąd te powiększone węzły chłonne i nie znalazła wyjaśnienia. Stwierdziła, że trzeba je obserwować i podleczyć antybiotykiem.
Za tydzień kolejna wizyta.
Życie wróciło na swoje tory.

JUPIII...........

M. jak się tylko dowiedział, że raczej nic mi nie jest znów stał się wredny i opryskliwy. Cóż... mogłam się tego spodziewać. Ciekawe kiedy "chmura gradowa" wybuchnie.

Strach ma wielkie oczy

Od wczoraj wiem co znaczy powiedzenie "strach ma wielkie oczy". Wizyta u chirurga zakończyła się wielkim dołem i tysiącem myśli co dalej.
Diagnoza - nieciekawa. Po prostu powiększone węzły chłonne bez określonej przyczyny. Żadnego stanu zapalnego, przeziębienia, bólu. Po prostu nic.Orzeczenie ciężkie do przełknięcia: jeżeli w ciągu miesiąca nie zniknie a badanie ginekologiczne nic nie wyjaśni może to oznaczać "jakieś świństwo". Będzie konieczna biopsja gdyż takie są pierwsze objawy np. białaczki.
"Ale Pani się nie martwi. Muszę powiedzieć wszystkie ewentualności, żeby potem nie było pretensji, że nie poinformowałem. Ważne, żę węzeł boli - bo przy nowotworach w 90% nie bolą" - tak mnie pocieszył Pan doktor.
Dzisiaj kolejna wizyta u lekarza ogólnego. Pani doktor stwierdza "pakiet powiększonych węzłów chłonnych" i nadal żadnej przyczyny. Skierowanie na badania. Morfologia z rozmazem, OB, mocz.
Ginekolog też nic nie stwierdził. Ale dla pewności w piątek mam mieć USG.

Tysiące myśli krąży mi po głowie. Strach, przerażenie i obawa o przyszłość. Ciągle myślę o Michalinie. Co by było gdyby mnie zabrakło. Nie wyobrażam sobie aby Marcin był ją w stanie wychować. On jest ciągle zajęty sobą. A moja mamuśka? Nie utrzymałaby siebie i Michaśki z jednej emerytury.

Boże jakie to trudne odpędzić złe myśli od siebie.
Staram się jednak myśleć, że to nic złego. Może to po grybie żołądkowej, może coś mi się w brzuchu dzieje i tyle. Rzaden tam RAK!!!!

Mówię sobie: GŁOWA DO GÓRY i DO PRZODU - ale to bardzo ciężkie

Cisza

"Cisza pozwala nasłuchiwać
tego tajemniczego głosu,
który mówi w nas
dla przemiany naszego życia."
Dag Hammarskjold

Tych kilka dni upłynęło w mniejszym lub większym spokoju ale ogólnie nazwałabym je "ciszą". Praktycznie zero słów. Jakakolwiek wymiana zdań prowadziła do sprzeczki. Więc po co słowa. Lepsza jest cisza.
Wczoraj długa rozmowa i... poprawa sytuacji. Tylko dlaczego? Może dlatego: 
Szybka wizyta u lekarza rozdzinnego z powodu guza w pachwinie. Brak diagnozy. Skierowanie do szpitala do chirurga. Tam jednak już godziny pracy się skończyły - choć na gabinecie lekarskim było napisane że w piątek przyjmuje do 18.30. Gabinety w mieście też zamknięte. Na izbę nie pojechałam - bo nie boli (to tylko jakiś guz).
Milczenie. Marcin znów gdzieś jedzie.
Siedzę w łazience i sprawdzam piersi. Dwa guzki wyczuwalne pod palcami. STRACH. Łzy. Nie przyjmuję jednak do wiadomości, że to może być coś złego.

Wieczorem mówię mu o tym.
I od tago momentu coś pękło. Jest jakiś inny.

Męska decyzja

Wczoraj albo może warto powiedzieć dzisiaj M. wrócił ok. 0.20. Prosiłam go żeby spał u babci bo wiedziałam, że będzie awantura. Nie otwierzałam drzwi więc dzwonił dzwonkiem, szatpał, kopał. Michalina oczywiście się obudziła ale była nadzwyczaj dzielna bo nie płakała. W końcu stwierdziłam, że trzeba wariata wpóścić do domu.
Kiedy spytałam, dlaczego tak długo go nie było, on stwierdził, że znów zaczynam przepytywanie. Przecież on nic nie zrobił. Zaczął się wydzierać. Chwicił mnie za rękę i popchnął. Zaczłą mi groić, że mnie zabije, że znajdą mnie na wysypisu śmieci. Ja stwierdziła, że wóz albo przewóz. Chciałam, żeby w końcu mnie udeżył. Był jednak twardy. Tylko popychał ze złości. W furii chciał wyrwać pochłaniacz w kuchni - jednak tylko go pogiął.. Wyzywał od idiotek, tumanów (standard - gdzie on nawet matury nie ma a ja gdybym mogła dr-t bym robiła), nierobów, nieuków i niepamiętam jeszcze czego. Ja dałam na luz. Ale...
Wlał sobie flaki. Spytałam czy dobre. A on ze złością, że "ch.. ci w d...", "żal ci?" i pyrgnął salaterką w zlew. Flaki się rozlały a on znów z łapami do mnie. Michalina się obudziła. Wtedy ja nie wytrzymałam i pierwszy raz wezwałam policję - tym bardziej, że po trzeźwemu też mówił, że ma czasami ochotę wziąć młotek i walnąć mnie z tyłu w głowę.  
Nerwy mi póściły. Rozpłakałam się dzicku na ramieniu.
A on. Zrobił się aniołkiem. Zaczął sprzątać to co nabrudził, żeby policja nie zobaczyła.
Pech chciał, że w jednym z policjantów patrolu był nasz znajomy. To on spisywał. Ja zapłakana nie mogłam z siebie słowa wydusić. Powiedziałam tylko że robi rozrubę, wydziera się, rowala naczynia w zlewie. Zapomniałam pokazać na ścianie dziury po poprzednim ataku furii w czasie kłótni.
Policja spisała i spytała, czy chcę, żeby poszedł spać czy ma się wynieść. Stwierdziłam, że lepiej będzie jak pódzie na dół do babci spać.
I cóż. Ubrał się. Wyszedł z nimi ale jak tylko patrol ogjechał przyszedł spowrotem.
Jak spytałam dlaczego przyszedł, to powiedział, że jest głodny i jak chcę to mogę dzwonić po policję to go zamkną.
Był spokojny więc ja się nie odzywałam. Michalinka długo nie usypiała. Miała wręcz ubaw ze mnie bo ja leżałam i szlochałam a ta artystka się śmiała.
A on... chwila moment i usnął. Zostawił włączony telewizor, który jak wzykle musiałam wstać żeby wyłączyć.

Po nocy cisza. Zajął się pleceniem. Nawet jak go poprosiłam to zaświadczenie mi z banku wziął, które niosę od 2 miesięcy do ARiMR.
Babcia dowiediała się dopiero dzisiaj, że była policja. Miała oczywiście swoje wywody, że po co itd. Że jak jej mąż przychodził pijany to szybko go do domu zabierała. Zapomniała tylko o tym, że przez picie zmarł i owdowiała w wieku 50-kilku lat.
Teściowa jak jej powiedziałam, też stwierdziła, że powinnam usiąść i porozmawiać. Jeszce ten jeden ostatni raz (standardowa śpiewka). Bo jak może się wychowywac dziecko bez ojca.
Że Marcin jest jakiś taki zdołowany, że nie wie dlaczego. Ale matka jak to matka. Broni syna. Nieświadomie robi z niego sierotę, która nie umie zarobić na siebie. Kazała drugiemu synowi dać Marcinkowi pieniądze, bo biedny nie ma na chleb i papierosy, bo żona mu nie daje. A M. nawet jeść dla dziecka nie kupił, nie mówić już o pampersach. Cóż... Michalina ma co jeść, pampersów jest całe pudełko więc nie ma się o co matrwić. A teściowej pieniądze... część pójdzie na "przelew" bo M. znów nie ma od kilku godzin. 
Ja się biorę za pisanie bo trzeba coś zarobić dzisiaj ;)  

Gorycz Nowego Roku

Jakże udany miał być początek roku. Według życzeń, które złożył mi mąż między nami miało być lepiej. Oboje mieliśmy się postarać. Wczoraj ja dochodziłam do siebie po grypie żołądkowej więc nie miał powodu do zaczepki tym bardziej, że ja się prawie nie odzywałam tylko cały dzień leżałam w łóżku. 
Dzisiaj kontynuacja wczorajszego milczenia. Ja standardowo co by nie wszczynać głupich dyskusji "po co np. pojechał z Jackiem tankować samochód" nie odzywałam się. M. oczywiście też. Wieczorem zadzwonił Darek i mężulek miał wyjść jak zwykle tylko na chwilę na dwór a tu 3 i pół godziny mija i nadal go nie ma. Są tylko smsy "Kocham Cię a Ty?". Pieprzenie i mydlenie oczu.
Wychodzi na to, że to tylko ja mam się zmienić. Ja mam nie odzywać się i nie pytać jak wychodzi. Ja mam zrobić jeść. Zająć się dzieckiem. Zarobić pieniądze na dom i jego rozrywki.
Ja tyle razy mówiłam sobie DOŚĆ!!!!
Jestem zarazdą kobietą, która od 6 lat utrzymuje rodzinę. Starcza nam na rozrywkę, raty i normalne życie. Nie wiem czego się boję. Wydaje mi się, że to przez moją kochaną kotkę, której on nienawidz a ja gdybym odeszła musiałabym zostawić ją z nim. Gdybym się wyprowadziła to albo do matki albo na stancję. A co z kotem? Podejrzewam, że długo by nie pożyła moja kochaniutka Dziunia.
Może jest coś więcej w tym ciągłym odkładaniu rozstania na później. Może trochę boję się samotności. Może nadal kocham.
Ciąglę tłumaczę sobie ile razy jeszcze??? 
Tyle razy próbuję naprawiac to co jeszcze zostało. Staram się rozmawiać, docierać do pustej głowy faceta umiejącego jedynie ranić. I po raz kolejny przychodzą mi na myśl słowa: "Największy jest ból gdy rany zadają najbliżsi"

Mówię i pytam jak można być takim bydlakiem aby przedkładać swoje rozrywki nad dobro dziecka. Jakim trzeba być ojcem aby zajmowanie się dzieckiem sprawiało tyle niechęci, trudu i złości. Przecież czekaliśmy na Michalinkę 8 lat. A teraz? Dziecko prawie nie wie co to jest ojcowska miłość.
Mija kolejna godzina a M. nadal nie ma.
Dzisiaj swoje żale zakończę cytatem Karla Jaspers'a: "Nie wolno tracić nadziei, dopóki człowiek żyje z człowiekiem." jednak ile zdoła wytrwać jeszcze ta nadzieja?